«اینجا جاییست که ترکتان می کنم / This Is Where I Leave You» یکی از اعضای رسمی دسته فیلم های "گردهمایی مجدد اعضای خانواده" است که در آنها شرایط محیط و رویدادهایی باعث می شوند شخصیت هایی که رابطه ی آنها در طی سالها رو به سردی گذاشته است، مجدداً دور هم جمع شوند. مکانیزمی که این اتفاق توسط آن رخ می دهد معمولاً یک واقعه ی مهم مانند یک میهمانی، جشن عروسی و یا (در این فیلم) مراسم خاکسپاری است. فرانسوی ها در ساخت اینگونه فیلم ها برتری بیشتری دارند اما آثاری که آمریکایی ها در این ژانر فرعی ساخته اند اغلب حالت یک سیت کام با فیلمنامه ای ضعیف را پیدا می کنند. تفاوت بین این دو مربوط به لحن فیلم است. برای درست انجام دادن کار، بایستی ویژگی های انسانی مهم شخصیت ها ( بد و خوب) آشکار شوند و در عین حال از لحظات ملودرام افراطی دوری شود. « اینجا جاییست که شما را ترک می کنم» تقریباً به این هدف نائل می شود، گرچه مواردی - بخصوص در پرده ی آخر- وجود دارند که نیرنگ فیلمساز با ظرافت وارد خط داستانی می شود تا فیلم پایان بندی مناسبی داشته باشد.
در فیلم طنز و شوخی هم وجود دارد اما هیچ وقت زیاده روی نمی شود. به آسانی میتوان تحت تأثیر قابلیت های نمایشی بازیگرانی قرار گرفت که پیشتر در کارهای سبک تری بازی می کردند، بخصوص «جیسون بیتمن» و «تینا فِی» که هر دو فوق العاده بازی می کنند. علاوه بر این «آدام درایور» که به زودی ستاره می شود، «رُز بایرنِ» جسور و «جین فوندا» ی پر انرژی هم لحظه های خاص خودشان را دارند. بازیگران در هم ادغام می شوند و به شکلی باورپذیرند که بازیگران مشهور تر فیلم «آگِست: شهرستان اوسِیج / August: Osage County» نتوانستند درست از پس آن بربیایند.
داستان چندانی در فیلم وجود ندارد و همان که هست در نقش پیش زمینه ی وقایع عمل می کند. خانواده ی آلتمن در خانه ای روستایی حوالی نیویورک دور هم جمع می شوند، جایی که پیش از جدا شدن راه هایشان از هم، آنجا زندگی می کرده اند. واقعه غم انگیز است: پدرِ قدرتمند خانواده مرده است. اعضای خانواده می رسند و به بیوه ی غمگین، هیلاری (جین فوندا) می پیوندند؛ بزرگترین پسر خانواده، پاول (کوری استول)، پسر وسطی جاد (جیسون بیتمن)، پسر کوچک و بی هدف خانواده فیلیپ (آدام درایور)، و تنها دختر خانواده وندی (تینا فِی). همه ی آنها به جز جاد که در شرف طلاق است، همسران و فرزندان و اشخاص مهم زندگیشان را به همراه می آورند. آنها برای برآورده کردن آرزوی آخرشان، بایستی مراسم شیوا (عزاداری هفت روزه ی یهودیان) را به جا بیاورند، یا آنطور که هیلاری می گوید هفت روز در خانه حبس هستند. این موقعیت به آنها فرصت زیادی می دهد تا با مسائل میان خود و دیگران روبرو بشوند. این موضوع در زمینه ی تلاش آنها برای پذیرفتن مرگ پدر و درک اینکه غیبت او چه نقشی در زندگی شان دارد شکل می گیرد.
« اینجا جاییست که ترکتان می کنم » بیننده را به یاد دو مورد از فیلم های دهه ۸۰ می اندازد: «سرمای بزرگ» (درباره ی گردهمایی دوستان دانشگاهی پس از خودکشی یکی از آنها) و «کلوب صبحانه» (درباره ی ارتباط میان چند بچه ی دبیرستانی که توقیف شده اند. گرچه فیلم حاضر ذاتاً از لحاظ عناصر بخصوصی با هر دو فیلم متفاوت است، تم و لحن فیلم با دو فیلم ذکر شده شباهت هایی دارد. گرچه « اینجا شما را ترک می کنم » به موضوعات مهمی می پردازد، اینکار را با ظرافت و سبکباری انجام می دهد. برعکس فیلم « آگِست: شهرستان اوسِیج » که پیشتر از آن نام بردم، فیلم سراسر به زشتی و لذت توأم با تحقیر انسان ها توسط دیگران نمی پردازد.
فیلمنامه ی فیلم نقطه ی قوت آن است. این اثر که توسط (جاناتان تروپر) از رمان خودش اقتباس شده، تعادل میان کمدی و درام را حفظ می کند و هرگز بیش از حد به سمت هیچ یک متمایل نمی شود. عنصر طنز به جای آنکه توسط نویسنده ای که می خواهد توانایی های خود در کمدی را به رخ بکشد، به شکلی خام دستانه در فیلمنامه کار گذاشته شود، مانند زندگی واقعی، از موقعیت های خجالت آور و کنایه دار حاصل می شود. با وجودی که جاد واقعاً در شرایط بدی قرار دارد، فیلم به او اجازه نمی دهد در دلسوزی برای خود غرق شود و در نتیجه موجب تعلل در سیر پیشروی داستان نمی شود. نقش آفرینی بیتمن یک شخصیت عمیق انسانی خلق می کند؛ این یکی از بهترین بازی های او در سالهای اخیر است. گرچه « اینجا شما را ترک می کنم » از نظر تکنیکی یک فیلم گروهی است، نقطه نظر اصلی در روایت متعلق به جاد است که نقش بیتمن را کلیدی و مهم می سازد. حتی با در نظر گرفتن بعضی نواقصی که در فیلم وجود دارد، «اینجا جاییست که شما را ترک می کنم » فیلمی جذاب و گیرا است که گردهم آمدن خانواده را با ظاهرسازی و ترشرویی اشتباه نمی گیرد.
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
